حول احوالات بیست سالگی

از خونه میزنم بیرون ،کلاسم دیر شده پس با عجله سمت خیابون میرم لحظه ای سرمو بالا میگیرم و متوجه اسمون میشم!ترکیبی از رنگای صورتی و نارنجی با ابرای پنبه ای که همه جا پخش شدن. لبخندی رو لبم میاد:"وای خیلی قشنگه."نمیتونم ازش چشم بردارم

بعد از چند لحظه از اون خلاء بیرون میام ، به ادما نگاه میندازم تا ببینم کس دیگه ای هم متوجه این اثر هنری شده یا نه؟ خیلی عجیب بود ولی هیچکس! همه با قیافه های جدی تند تند به این طرف و اون طرف میرفتن.

با خودم گفتم :"اوه پس بزرگسالی یه همچین چیزیه. درگیری هات اینقدر زیاد میشه که دیگه اهمیتی نداره برات بالا سرت چی میگذره، اهمیتی نداره امروز هوا چه قدر خوبه یا اینکه گلی که از کنار پیاده رو غنچه کرده چه جلوه جالبی داره، اهمیت نداره ماه امشب چه قدر درخشانه یا چند تا ستاره رو به خاطر نور زیاد شهر داری از دست میدی! اهمیت نداره نوری که از بین برگای درختا  به زمین میتابه با گربه ی نارنجی که وسط برگای پاییزی داره به خودش کش وقوس میده چه هارمونی قشنگی ایجاد کرده. یه روز این قدر درگیریات زیاد میشه که دنیای اطرافت رنگ میبازه...  یه روز منم اینشکلی میشم نه؟ میدونم  چیزیه که نمیشه ازش فرار کرد و هر چی میگذره حسش میکنم،  که انگار چیزی درونم میمیره ...شوق کودکی."

 

---

امیدوارم من 20 ساله بتونه تا مدت بیشتری این حس های قشنگو تجربه کنه و به این زودی تو زندگی و مشکلاتش غرق نشه:) ده روز از تولدم میگذره تا الان همه چیز خوب بوده برعکس بقیه فعلا دچار بحران نشدم مسیرم مشخصه و میدونم تا حدی که دارم چیکار میکنم فعلا به همین راضی ام✨😅 بالاخره حس میکنم واقعا بزرگ شدم (همون اصطلاح خانومی شدی برای خودت رو الان حس میکنمXD)

بچه هایی که بیشتر تو بیان هستین، میدونین چرا موقع نوشتن یه ارور  (this form is not secure. autofill has been turned off.) همش کنار صفحه زده و نمیذاره پیش نمایش متنمو تو وبلاگ ببینم:"